Kusuyor Toprakana…

Bütün dünya uyuyor. Her şey sessiz, sedasız, nefessiz.

İnsanlar, hayvanlar, ağaçlar, dağlar, denizler ,ırmaklar,

gökyüzü, güneş, ay, yıldızlar…

Toprak kusuyor içindeki, katran karası olmuş,

içini bu denli kirletenleri…

Kusuyor, durmadan kusuyor,

Siyahi renge dönüşmüş yüzeyi çatlayana, altı üstüne gelene kadar kusuyor,

Kurumuş yaprak gibi kendi içine doğru küçülmeye başlıyor, kusuyor…

içine atıp biriktirdiklerini,

Toprağın çığlıklarına gökyüzü uyanıyor, bir damla yaş süzülüyor maviliğinden,

Sonra bir damla daha, bir damla daha derken, bulutlar beliriyor bir bir, siyahi bulutlar…

Fırtına gördüğü kabustan olanca hızıyla uyanırken, alabora ediyor,

Gökyüzünü, bulutları

temizliyor tüm toprağı…

Gökyüzü haykıra haykıra ağlıyor,

ağladıkça fırtına daha da güçlü savuruyor,

ağladıkça ak’lanıyor siyahi bulutlar,

ağladıkça toprak gülümsemeye başlıyor,

Güneş gülümseyerek uyanıyor,

toprak yeşeriyor,

ağaçlar filizleniyor, gözyaşları dolduruyor çatlaklarını,

ırmaklar koşmaya başlıyor,

Gökyüzü uzanıyor boylu boyunca,

Toprak ana kucaklıyor tüm çocuklarını

ve dünya yeniden hayat buluyor…

A.Tamakan