Bütün dünya uyuyor.
Her şey sessiz, sedasız, nefessiz.
İnsanlar, hayvanlar, ağaçlar, dağlar, denizler ,ırmaklar,
gökyüzü, güneş, ay, yıldızlar…
Toprak kusuyor içindeki, katran karası olmuş
içini bu denli kirletenleri…
Kusuyor, durmadan kusuyor
Siyahi renge dönüşmüş yüzeyi çatlayana, altı üstüne gelene kadar kusuyor
Kurumuş yaprak gibi kendi içine doğru küçülmeye başlıyor, kusuyor…
içine atıp biriktirdiklerini
Toprağın çığlıklarına gökyüzü uyanıyor, bir damla yaş süzülüyor maviliğinden
Sonra bir damla daha, bir damla daha derken, bulutlar beliriyor bir bir, siyahi bulutlar…
Fırtına gördüğü kabustan olanca hızıyla uyanırken, alabora ediyor
Gökyüzünü, bulutları
temizliyor tüm toprağı…
Gökyüzü haykıra haykıra ağlıyor
ağladıkça fırtına daha da güçlü savuruyor
ağladıkça ak’lanıyor siyahi bulutlar
ağladıkça toprak gülümsemeye başlıyor
Güneş gülümseyerek uyanıyor
toprak yeşeriyor,
ağaçlar filizleniyor, gözyaşları dolduruyor çatlaklarını,
ırmaklar koşmaya başlıyor
Gökyüzü uzanıyor boylu boyunca
toprak ana kucaklıyor tüm çocuklarını
ve dünya yeniden hayat buluyor…
A.Tamakan
harika..
Teşekkür ederim🙂