Gecenin haram olduğu saatlerindeyim,
kargalar konmuş pencereme,
bir parça neşe verip alıyorum içeriye
gözlerinin karasının hasretiyle.
Yüzlerce karınca yüklenmiş
ağır ağır boşaltıyorlar hüzünleri
gelincikleri henüz tomurcuklanmış
gizli bahçemin köşesine
belli ki onlarda şaşırmış mevsimi.
Yavaş yavaş dönüyor Ay gecede,
dümeni ellerimden kayıyor döndükçe Ay,
yıldızlar da göçmüş sanki
sayıyorum sayıyorum hep bir eksik.
Göz gözü görmez olmuş
kıyıya varmaya çalışıyorum,
alabora olmasın diye
yelken ediyorum sessizliğimi,
yine gözlerinin karasına tutunup
kalıyorum aşinası olduğum enginlerde.
Gecenin haram olduğu saatlerindeyim,
ad’ın bir mızrak gibi dilimin ucunda,
kanattıkça kelimelerimi
dudaklarımda fırtınalar kopuyor,
deniz feneri kaparken gözlerini
gülümserken karanlıkta gölgen
her bir dokunuşta ki kalan izlere
yaşanılası şiirler yazıp,
gecemde sızan kargalara fısıldıyorum…
A.Tamakan
