İSTİLA…

Dudakların;

istilaya gelmiş,

Hoyrat bir aslan,

Sessiz, bir yılan gibi.

Süzülüyor karanlıkta,

Yabani otlar arasından.

Üzerimde geziyor nefesin;

Ses olup, kayıyor tenimden.

Dudaklarım;

Aşk’ınla ıslanmış,

Çırılçıplak kalmış,

Kurak topraklarım.

Ne sarı; Ne yeşil,

Turuncuya kaçmış, tazeliğim.

Dokundukça dilin;

Parçalanıyor, tüm zerreciklerim.

Suyuna hasret, gelinciklerim..!

Serinliğine yamaçlarının, Şehvetine esmer teninin.

Gürül gürül akan ırmağın;

Kurak topraklarımda,

Çağlasın, tepelerimde,

Gelincikler açsın.

Taç yapraklı yoncam;

Zehir, zemberek ıslansın,

Tutuştursun;

Tüm çölümün,

Çorak topraklarını.

Tükensin nefesim;

Soluk, soluğa

Adını zikrederken,

Sesim, arş’ı uyandırsın..

Ay çekilirken geceden; Göğüsümün hale’lerinde,

Dudaklarının, kırıntıları kalsın.

Islak; ıslak sev,

Islak, ıslak öldür beni.

İstila’ sındayım;

Dudaklarının,

Haydi durma!.

Birbirlerine çarpan,

Çakıl taşları gibi,

Çarpışsın bedenlerimiz…

A.Tamakan