Ölüme Ninni…

doğrudan sana vardığımda

yaklaştığımda kaçtım

nasıl istediğimi bile anlamadım

tüfeğin namlusunda bir merhaba

cehennem ateşinden halliceyken

avuçlarımda sıra bekledi

boğum boğum gülümsemelerim

gülümsemelerine gebe

yokluğuna aş ererken

toprağa döküldü suyum

doğmak bilmeyen sancılı düşlerime

pas tutmuş neşteri vurup

karanlığın aynasına gömdüm çığlıklarımı

şimdi kucağımda kanlı bir isyan

akşamla sela arasında

batıya doğru dönerken yüzüm

yüzerek geleceğim

zamana gergef arzumlarımla

mezarımın üzerinde sessiz kalacağım

bir keşiş bir heykel gibi

ninniler okuyacağım ölüme…

Ay’lin Tamakan