Bir terzi misali, yüreğinle yamalıyorum yüreğimi
Ya da yüreğini yüreğimle…
Yüreğimi yamalar mısın sen de Sevgili’m?
Bakma sen yama dediğime oya gibi işliyorum ince ince
Gönlümün süveydasına sakladığım ipekle…
Belli belirsiz bir sevdaya dikiş tutturmaya çalışıyoruz biliyorum
Tamamlanıyoruz farkında olmadan ya da tüm farkındalıklarımızla eksiliyoruz.
Bütün eksiklere inat yürek yüreğe dikiş tutturuyorum
Acının faydası olmayan sevdamla…
Nasıl oluyor mu Sevgili’m?
El emeğin, göz nurun
Aylin Tamakan
Dokunabilir misin rüzgara ya yanardağın harına?
Dokunmadan attım kendimi ateşine…
Ya arının kovanına kendi özünü zerk edişini bilir misin?
Sen de bildim…
Ya dilimin kemiğinin bir türlü kaynanamasını?
Acıtıyor söyleyemediklerim…
Ya gözlerini gönlüme nasıl siper ettiğimi anlatabilir miyim?
Anlatmadan anlayanımsın ki…
Bulutların öksürmesini bilir misin Sevgili’m?
İşte öyle yanıyor ciğerlerim…
Gölgesi uzar mı kısaldıkça ömrümün?
Göğsünde kalsam böylece….
Dokunabilir misin rüzgara ya yanardağın harına?
Benim dokunduğum gibi…
El emeğin, göz nurun
Aylin
En sevdiğim kadın şairlerden ilki Füruğ’nun anısına tüm sevgim ve hayranlığımla…
Yeniden merhaba diyeceğim güneşe
Gövdemde akan nehirlere
Bulutlar gibi uzayıp giden düşünceme
Benimle birlikte kuru mevsimlerden gecen
Bahçemdeki ağaçların hüzünlü büyümesine
Gecenin kokusunu hediye eden kargalara
Yaşlılık biçimim olan ve aynada yaşayan anneme
Tekrarlanan şehvetimle döllenen yeryüzüne
Yeniden merhaba diyeceğim
Geliyorum, geliyorum, geliyorum,
Saçlarımla: Yeraltı kokularının devamı
Gözlerimle: Karanlık tecrübesiyle
Duvarların ötesinden kopardım dallarımla,
Geliyorum, geliyorum, geliyorum,
Ve aşkla dolu avluda bekleyen kıza
Yeniden merhaba diyeceğim.
Füruğ Ferruhzad (29 Aralık 1934 – 13 Şubat 1967)
KARA AĞAÇ
Tanıyorum dibi, diyor. Büyük ana köklerimle tanıyorum onu:
Korktuğun şeydir bu.
Ben korkmam: bulundum orada.
Deniz midir bende duyduğun,
Onun hoşnutsuzlukları mı?
Yoksa çılgınlığın olan hiçbir şeyin sesi mi?
Aşk bir gölgedir.
Nasıl da uzanır ve ağlarsın ardından
Dinle: bunlar onun toynak sesleri: çekip gitti, bir at gibi.
Bütün gece dörtnala gideceğim böylece, coşkunca,
Başın bir taş, yastığın küçük bir çimenlik olana dek,
Yankılanarak, yankılanarak.
Yoksa zehirlerin sesini mi getirmeliyim sana?
Şimdi yağmurdur bu, bu büyük sukût.
Ve budur onun meyvesi: kalay-beyazı, arsenik gibi.
Günbatımlarının gaddarlığından eza çektim.
Kavruldum köke dek
Kızıl liflerim yandı ve dayandı, tellerden oluşan elim.
Sopalar gibi uçuşan parçalara bölünüyorum şimdi.
Böylesi şiddetli bir rüzgâr
Hoş görmez hiçbir seyirciyi: çığlık atmalıyım.
Saçlarımı yolmaya başlayacağından da korkmuyorum.
Saç nedir ki!
Tükür gitsin içine!
Hatta keşke saçlarımı yolsa, şükrederim buna!
Benim asıl korktuğum…
Gözleri…
Gözlerinden korkuyorum…
Havalandırmak gerek gönlü de,
çivi çiviyi sökermiş
ayazı ayazla dağlamak gerek…
Gönlümü dağlar mısın Sevgili’m..?
Aylin Tamakan
Çünkü;
bazı şiirler sahibini bekler…
ve vakti gelene kadar kuytu köşelerinde
saklanmaya devam ederler.
Bazıları;
ya oldukları yerde çürürler
yada dallanıp budaklanıp
kokusunu verirler.
Taa ki….
Aylin Tamakan
İçimde mezarı kazılmış gömülmeyi bekleyen tabutlar var…
Sadece tırnaklarımda ki acının az daha dinmesini bekliyorum…
Aylin Tamakan
Ahh Sevgili-m!
Mutluluğu tanımla diyorsun, mutsuzluk şarkıları dilinde.
“Mutluluk; yanağınla dudağının arasında ki boşluğa uzanıp
gülüşlerinden akan damlalarda sırıl sıklam aşka sarılıp ıslanmaktı kalbinin kıyılarında” diyemiyorum…
Sahi Sevgili-m, öğretecek misin yüzmeyi bana?
Beynime kazıdığım suretini görmek için gözlerimi kapattım sesimi bırak nefesime gel Sevgili-m.
Çıplak göğüs uçlarımın dizlerime uyguladığı baskıyı ve acıyı hissediyorum.
Oysa ki; acımdan yaşça küçük olduğum zamanlarda
yeni doğmuş kuşlar uçmaya başladığı vakit
ya tekrar yuvalarını bulamazlarsa endişesi ile ağlardım…
Damarlarımda ki kan sessizce çırpınıyor teninin çekişlerinde
ve bütün bunlar ağır bir zamanın keskin uğultuları biliyorum.
Sessizlik gözbebeklerinin harelerini karaya çalarken
sana dair tutkum; beynimin içinde ki dipsiz kuyularda hendekler kazıyor ve sen Algos!
Aslında gecenin de bilmediği bir şey var
kendini kör eden güneşin kollarında saklanıyordu kendinden.
Ve;
Ay battıkça uzaklaşıyor düşüncelerim
yıldızlarla birlikte sönüyor ruhum ve
uykunun en tatlı zamanı kızıla çalan maviye uzanıyorum
sen parmaklarını gökyüzüne batırıp, saçlarımı usulca maviye boyarken…
Nereye savrulacağı belli olmayan bir yaprak gibi
amansız ve arsızca rüzgarın peşinde sürüklenirken;
kanserli bir hücre gibi her gün çoğalıp
tüm ruhumu sararken benliğin
dev bir yara olacağını göremedim Algos.
Bir akarsuyun üzerindeki puzzle parçaları gibi
sürüklendikçe dağılıyor, dağıldıkça toparlanıyorum girdabında…
Mavi açan gelincikler gibi
kavruldukça aşkınla savrulur mu saçlarım da
çalar mı bir gün karası maviye…?
Ne dersin boyar mısın gözlerimi gözlerinle?
Ne zaman etrafımı saran ve içimi kaplayan o soğuk boşluktan kaçmaya kalksam gölgene çarpıyorum.
Çelimsiz bir aşkın bel kemiği olmaya çalıştım
sensizliği dahi paylaşamazken ben
sen payda olmayı seçtin Aşkım.
Filizlenmez bazen gökyüzüne ektiğin tohumlar
avuçlarında kalır iradesi kelepçelenmiş duyguların
ve ben
kanata kanata verdiğin o son buse ile
kalın puntolarla işledim yıldızları gökyüzüne
gidişin öyle soğuk ve karanlıktı ki…
Şimdi bir kuş kafesine gömüyorum adını
bilseydim parmak uçlarımda yaklaşır
bir kedi gibi sırnaşır girerdim ruhuna…
Aylin Tamakan
20 Aralık 2019
Sevda vadisine düştüm
Gamlıyam şahım Ali
Kimsesiz kaldım karanlık
Gün be gümrahım Ali
Doğmuyor mihr-i ümidim
Çıkmıyor mahım Ali
Gelmiyor mu kulağına
Ahlı eyvahım Ali
Merhamet et herşeye agahım Ali
Var mı senden başka söyle irticagahım Ali
Bir günahkar insanım ben
Yok yüzüm peygambere
İstemem bir türlü gitmek
Böyle huzur mahşere
Tesadüf eylerim derken
Belki bir gün rehbere
düşmüşem elsiz ayaksız
Bak aslan-ı haybere
Çıkmıyor bir an ciğerden
Geldi sevda hançeri
Hakkın aşkına esir ol
Duğum günlerden beri
Zikreylerim ismini ben
Gal-u beladan beri
O kadar yandım yakıldım
Unuttum her yeri
Neyzen Tevfik
